Hz. Pir Muhammed Küfrevi

Tarikata İntisabı

Muhammed Küfrevi hazretleri; Sıbgatullah Arvasi (k.s) ve Muhammed Hazin (k.s) ile birlikte Tavila’daki Osman Tavili (k.s) hazretlerinin yanına gitmiştir. Osman Tavili Mevlana Halid-i Bağdadi (k.s) hazretlerinin halifesiydi. Osman Tavili hazretleri bir süre sonra Sıbgatullah Arvasi ile Muhammed Küfrevi hazretlerini Nehri’de (Şemsizan/Şemdinli) bulunan Seyyid Taha (k.s) hazretlerine gönderdi. Muhammed Küfrevi hazretlerinin yetişmesi ve olgunlaşması Seyyid Taha hazretlerinin yanında olmuştur.

Küfrevi Hazretleri bir gece uyku ile uyanıklık arasında bir rüya görür. Bir dağın tepesinde durmuş, şeyhlerden oluşan bir cemaat dağın alt kısmından ona doğru yaklaşıyordu. Gelenler hep onu işaret ettiler. Gurubun başında olan bir Şeyh-i Ekber ona yaklaşmış ve şöyle buyurmuştur; “Ölüm falan isteme, daha senin yapacak çok vazifelerin var, gel bizimle beraber gidelim. Bize teslim edilmiş bir emanetin var, o emaneti sana teslim edelim. Daha sen çok yaşayacaksın.”

Küfrevi hazretleri bu hitapla uyanır. Daha sonraki gelişmeleri kendileri şöyle anlatmaktadırlar: “Acaba sadık bir rüya mıdır, o mübarek zat kimdir? Diye teessürde kaldım. Bu mübarek zat benim ilacım olabilir mi diye tefekküre daldım.

Böyle düşünceler içinde bir hayli zaman geçti. Bir gece yatsı namazından sonra Kıbleye doğru evrad-ı kudsiye okurken o rüyayı bir daha gördüm. Baktım büyük bir nehrin kenarında abdest almak istiyorum. Abdest alıp duamı okuduktan sonra gördüm ki nehrin diğer tarafında büyük bir cemaat Kıbleye doğru saf tutmuş, sabah namazını kılacaklar. Daha evvel gördüğüm o büyük zat yine beni çağırdı: ‘Gel, seni bekliyoruz. Bizim cemaatimize iştirak et. Bizde olan o mukaddes emanetini al git’ dedi. Ben de gitmek istedim, ama o kadar büyük bir nehri nasıl geçeceğim telaşıyla uyandım. Aynı zatın iki defa ‘Gel bizdeki emanetini al’ demesi üzerin büyük şaşkınlık içerisinde kaldım.

Bu ikinci rüyamdan sonra uzun zaman geçti. Küçük oğlum Abdullah vefat etmiş, arkasından hanımım rahmete gitmiş, tek başıma kalmış-tım. Gündüzleri talebelerimle zaman geçiriyor, akşamları ise Rabbimle baş başa kalıyor ve yalvarıyordum; ‘Allah’ım beni yanına al. Bu faniyi istemiyorum. Hz. Muhammed’i (s.a.v) ve ashabını istiyorum. Beraber Zat-ı Zülcemalinin visalini istiyorum. Allah’ım yaşım kırk oldu, dünya namına bir lezzet alamıyorum. Seni istiyorum. Allah’ım ne zaman gerçekleşecek bu hayalim’ diye uykuya geçmişim.

O anda kendimi yine bir deniz kenarında görüyorum. Etrafım beyaz kuşlarla sarılmış, muazzam seslerle Allah’ı (c.c) tespih ediyorlardı. Onlarla beraber cezbeye geldim. ‘Allah Allah’ diye hareket edip zikrederken; birde baktım ki iki sefer gördüğüm o Şeyh kuşlar arasında ayakta durmuş, kuşlar da etrafında halka tutarak zikrediyorlar.

O Şeyh başını kaldırarak bana dedi ki; ‘Gel bize iştirak et.’ Gittim, iştirak ettim. Doyasıya kadar onlarla zikir ve tespih ettim. Zikir ve tespih tamam olunca o Şeyh başını kaldırdı ve bana şöyle hitap etti; ‘Üç seferdir seni çağırıyoruz, gelmedin. O emaneti sana vermek mec-buriyetindeyiz. Bu cemaat hep senin için toplanmış. O emanet Resul-i Azam, Habib-i Ekrem’den (s.a.v) Mürşid-i Ekber olan Şah-ı Nakşibendi’ye (k.s) emanet edilmiş, O Mürşid-i Ekber’den bana tevdi edilmiş, sana vermek üzere bana emir edilmiş, bende seni bekliyorum. Eğer bu sefer de gelmezsen, ben sana gelmeye mecburum’ dedi.

Mübarek zata cevaben sordum; ‘Sen kimsin, neredesin, nereye gelece-ğim?’ şöyle cevap verdi: ‘Ben Nehri Köyü’nden, Mevlana Halid’in (k.s) Halifesi olan es Seyyid Taha’yım (k.s). Köyüm Şemizdina (Şemdinli) kasabasına bağlıdır. Seni orada bekliyorum.’

Beni yanına aldı, üç defa kucaklaştık. O anda uyandım, Kıbleye doğru ayaktayım. Namazda olduğu gibi iki elim bağlı bekliyorum. Sabah kalktım, öyle bir aşk ve şevk içine girmişim ki sanki dünya benim etrafımda pervane oluyor, ben de onun etrafında dönüyorum.

Hemen talebelerin yanına gittim, Şemizdina ve Nehri’yi sordum. Talebelerimden iki kişi oranın yolunu bildiklerini söylediler. O sabah beraber yola çıktık. Bir kaç gün içerisinde Nehri’ye vardık.

Nehri dere içerisinde kurulmuş bir köydür. Derenin başında oturup biraz istirahat edelim dedik. Baktım köyün içinde bir hareketlilik başladı, bize doğru bir cemaat çıkageldi. Hemen kalktık, onlara doğru yürüdük. Derenin ortasında birbirimize kavuştuk. Baktım, rüyamda deniz kenarında beni kucaklayan zat onların arasında. Cemaat önünde beni görür görmez tebessüm etmeye başladı; ‘Eğer bu seferde gelme-seydiniz, size o emaneti vermek için biz gelmek mecburiyetinde kalacaktık’ buyurdu.

Hilafet Alması

Muhammed Küfrevi Hazretleri Seyyid Taha’dan (k.s) hilafet almasını şöyle anlatmaktadır: “Şeyhin elini öptüm, kucaklaştık, dergâha doğru yürüdük. Altı ay gibi çok kısa bir zamanda hulefa ve müridlerinden teşekkül eden büyük bir cemaat içinde beni çağırdı, bana hilafet cübbesini giydirdi ve başıma hilafet tacını koydu. Zikir ve dualar içinde hatme ve teveccühler oldu.

Bu arada Şeyh Hazretleri döndü ve cemaate şöyle hitapta bulundu: ‘Ey cemaat! İki üç sene evvel benden icazet almak üzere gelen birkaç âlim ve sufilerimiz vardı. Hala evrad, zikir ve riyazetleri devam etmektedir. Onlara teselli babından söylüyorum, Muhammed Küfrevi’nin hemen gelip kısa zamanda hilafet ve icazeti almasına bakıp üzülmesinler. Çünkü Küfrevi gelirken elindeki lambası kurulmuş, gaz dolu idi. Şişesi temizlenip üzerine konmuştu. Yanında kibriti de mevcuttu. Tarikat adabına göre icazetli birisinin o lambayı yakması lazımdı, biz de onu yaptık. Eğer hakikate bakılırsa bizim kendilerinden icazet almamız lazım. Çünkü o icazetini doğrudan doğruya Hz. Muhammed’den (s.a.v) almıştır. Şah-ı Nakşibendi (k.s) tarafından tayini ve tebliği için bize vazife verilmiştir. Bizde o vazifemizi ifa ettik, başka bir şey yapmadık.

Sizlere gelince; hiçbirinizin ne lambası, ne gazı, ne kibriti vardı. Yavaş yavaş herkesin içtihadına ve riyazetine göre ihtiyacını temin edip icazetlerini zamanı gelince vereceğiz inşallah’ dedi ve konuşmayı kesti.”

Seyyid Taha hazretleri dua ve icazetten sonra Küfrevi’ye şöyle der: “Bana gelen emre göre artık Bitlis’e gidip tevhid ve takrir-i imanla meşgul olup, insanları hak ve hakikat yoluna davet edeceksin.”